regie Jennifer Petterson, camera Stef Tijdink, montage Jos Driessen, producent Selfmade Films

documentaire, 55 min, 2006, IKON

Stijlvolle documentaire uit 2006 die inzoomt op verschillende bewoners van flatgebouw de Peperklip in Rotterdam die allemaal op een andere manier ergens op wachten. Op een huisje, op toestemming om je kind te zien, op een mogelijkheid om naar Australië te emigreren of gewoon op gezondheid.

Recensie VPRO-gids

Waar wacht je nog op? Elders is het mooier en later wordt het beter. Jennifer Pettersson maakte een film over mensen die wachten op mooier en beter.

We wachten wat af in ons leven. De van oorsprong Zweedse film-maakster Jennifer Pettersson maakte er een mooie film over. Niet over wachten op de bus of in de file, maar over het grotere wachten. Op een eigen woning. Op geld, of een visum. Op genezing van een onverklaarbare ziekte. In Het leven is ergens anders portretteert ze vier schijnbaar willekeurige mensen in het opvallende Rotterdamse flatgebouw de Peperklip, die het wachten met elkaar gemeen hebben.

‘Ik zag het regelmatig om me heen’, licht Pettersson toe, ‘mensen die hun leven een tijd op pauze zetten, afwachtend tot er iets zou veranderen. Soms wisten ze niet eens waarop ze wachtten. Ik vond dat een boeiend thema, want het heeft vaak iets tragisch. Je kunt van alles verlangen, maar het leven pakt vaak heel anders uit dan we hopen.’

De Peperklip van de omstreden architect Carel Weeber is de verbindende factor in de film. Pettersson: ‘Het grauwe, monotone van dat gebouw past filmisch mooi bij het thema. Je kunt je die plek voorstellen als een enorme wachtkamer of gevangenis, waarin zich achter al die raampjes dergelijke verhalen afspelen. En als ik de bewoners die ik heb gesproken moet geloven, is dat ook echt zo.’

En Pettersson heeft nogal wat bewoners gesproken. Ze wist met de woningbouwvereniging te regelen dat ze zelf tijdelijk in het gebouw kon intrekken: ‘Ik had toen even geen eigen woonruimte, dus dat kwam goed uit. Het was wel een belevenis. Ik heb bij iedereen in het gebouw aangebeld en gevraagd of ik binnen mocht komen om uit te leggen waar ik mee bezig was. Door de meeste bewoners werd ik vriendelijk ontvangen. Er waren talloze geschikte verhalen, wat het nog best moeilijk maakte om een keuze te maken. Helemaal omdat je natuurlijk geen invloed hebt op wat er in iemands leven gebeurt – ik zou bijvoorbeeld een vrouw filmen die al heel lang wachtte op een grote liefde, maar toen we zover waren, had ze opeens iemand gevonden.’

De filmmaakster heeft maar anderhalve maand in de Peperklip gewoond, maar is uiteindelijk twee jaar met Het leven is ergens anders bezig geweest. Ze was wel opgelucht toen ze het project kon afsluiten: ‘Het werd best frustrerend op den duur. Je ziet zelf allerlei mogelijkheden hoe iemand zijn leven kan verbeteren, maar je kunt niets doen. Als iemand de keuze heeft gemaakt om ergens op te gaan zitten wachten, wordt het voor diegene steeds lastiger om iets te ondernemen.’

Eén van haar hoofdpersonen heeft Pettersson toch een duwtje kunnen geven. Het leven van Mark, een Amerikaan die wacht tot hij met zijn gezin naar Australië kan verhuizen, is door de film wat veranderd: ‘Hij vond het wel confronterend om zichzelf terug te zien. Hij is nu meer gaan ondernemen.’

RICK DE GIER

DE VPRO GIDS september 2006